W czasie kiedy Amiga została publicznie zaprezentowana, w porównaniu do innych komputerów z tego okresu, dysponowała ponadprzeciętnymi mozliwościami graficznymi i muzycznymi (jak chociażby dzwiękiem stereofonicznym czy mozliwością wyświetlania jednocześnie do 4096 kolorów w trybie HAM).

Komputer ten używał specjalnego systemu podziału pamięci RAM: 512 kB Chip RAM która była widoczna dla specjalizowanych układów Paula i Denise (dzwięk, grafika i we/wy) oraz Fast RAM która była dostępna tylko dla CPU. Szyna rozszerzająca miała dwa złącza, zewnętrzne i wewnętrzne (które dostępne od spodu komputera służyło do instalacji rozszerzenia pamięci).

Amiga 500, w odróżnieniu od Amigi 2000, nie była przewidziana do dalszej rozbudowy - posiadała jedynie jedno złącze krawędziowe z lewej strony (do podłączania niektorych peryferiów) oraz, pod spodem ukryte pod klapką, złącze na rozszerzenie pamięci.

Amiga posiadała tylko wyjście do monitora - aby podłączyć ją do TV należało użyć zewnętrznego modulatora A520. W jej późniejszym następcy, komputerze Amiga 600 powrócono do idei wbudowanego modulatora. Bezpośrednim rozwinięciem był model Amiga 500+, w którym zastosowano ulepszony chip graficzny i system operacyjny w wersji 2.0.

Opis pochodzi ze strony: www.starekomputery.uibs.com.pl