Sega Mega Drive (SMD) – 16-bitowa konsola firmy Sega, której premiera odbyła się w roku 1988 w Japonii i 1989 w Europie. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ firma Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive.

Do konsoli wyszły dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD, o nazwie Sega MegaCD, oraz przystawka, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych sprzętów. Zaprzestano jej produkcji w roku 1997. Powodem była niska sprzedaż po wprowadzeniu następcy, 32-bitowego Saturna. Jest następcą znanej konsoli Master System.

Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik). Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61MHz, w konsolach NTSC 7,67MHz. Niektóre systemy zawierały „klony” tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics. Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny.

Mega Drive II – późniejszy model konsoli po redesignie: Procesor Zilog Z80, pomocniczy procesor 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik). Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55MHz, w konsolach NTSC 3,58MHz. Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System. Używany także jako sterownik dźwięku.
Boot ROM: 2KB.
Główny RAM: 64KB.
Video RAM: 64KB; procesor nie ma bezpośredniego dostępu, pamięć musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor).
Pomocniczy RAM: 8KB; używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
Obszar pamięci kartridża: do 4MB (32Mb).

Mega Drive zawiera VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite’ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System. Płaszczyzny 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite’ów, 1 dla systemu okien). Sprite’y do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu. Paleta kolorów 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64. Rozdzielczość do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu. Główny układ dźwiękowy Yamaha YM2612. Pomocniczy układ dźwiękowy Texas Instruments SN76489 (wbudowany w VDP)

Od początku 1992 roku, konsole Segi do Polski oficjalnie dostarczało przedsiębiorstwo Nissho Iwai Corporation Warszawa, rozpoczynając od 8-bitowego Master System i 16-bitowego Mega Drive'a a w kolejnych latach wprowadzając następne systemy tego producenta. Strategią przedsiębiorstwa była sprzedaż produktów przez paru innych poddystrybutorów. Początkowo konsole rozprowadzały przedsiębiorstwa specjalizujące się w sprzętach audio-video jak ITI Neovision czy Brabork. W 1994 roku, dostawca zmienił dotychczasowych partnerów i zaczął stawiać na sprzedawców związanych z grami wideo i jednym z partnerów stał się w połowie tego roku Bobmark International. Mega Drive miała jednak niezadowalające wyniki sprzedaży z powodu pojawienia się w 1993 roku, jego pirackich kopii, sprzedawanych w białych pudełkach na wzór japońskiej wersji z dwoma kontrolerami, pod tą samą nazwą lub zmienioną na np. Super Drive, High Quality, Macro Drive, Hunt 16 bit czy MEGA+Plus2 Neon. Problem stanowiły także tańsze podróbki gier.

Pod koniec swojego cyklu życia, grupa posiadaczy Mega Drive'a oraz kompatybilnych do niego urządzeń, była określana przez polską prasę jako "niemała" i szacowana na 40000 do 80000 użytkowników[25][26] a sam sprzęt znalazł się na 3 miejscu w ankiecie pisma Secret Service z końca 1997 roku, w kategorii najczęściej posiadanych przez czytelników konsol, wyprzedzając Saturna ale ustępując Game Boyowi i PlayStation.

Opis pochodzi ze strony wikipedii